Τα παιδικά τραύματα ή «τραύματα παιδικής ηλικίας» είναι ένας όρος με τον οποίο όλοι είμαστε λίγο – πολύ εξοικειωμένοι.
Δεν αναφερόμαστε φυσικά σε σωματικά τραύματα που προκαλούν εξωτερικό πόνο αλλά στα τραύματα της ψυχής.
Αυτοί οι «αόρατοι» εχθροί έχουν την ρίζα τους σε καταστάσεις που βιώσαμε στα πρώιμα χρόνια της ζωής μας και τις περισσότερες φορές είναι καλά καμουφλαρισμένα και σχεδόν αόρατα.
Ωστόσο, πάντα βρίσκουν τον τρόπο να έρχονται στην επιφάνεια και να καθορίζουν την ζωή μας σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό.
Τις περισσότερες φορές δεν γίνονται καν αντιληπτά και αυτό οφείλεται στο ότι:
Το τραυματισμένο πρόσωπο αργεί να συνειδητοποιήσει την πηγή του πόνου του
Τα παιδιά δεν έχουν κανένα πλαίσιο αναφοράς όταν συμβαίνουν τραυματικές εμπειρίες, με αποτέλεσμα να βλέπουν την πραγματικότητα σαν κάτι το κανονικό, ειδικά αν οι γονείς τους είναι η πηγή της αγωνίας τους.
Συχνά, κάτι που συμβαίνει πολύ αργότερα, όταν βρεθούν σε υγιέστερες οικογένειες ή όταν μεγαλώσουν τα δικά τους παιδιά, τότε είναι που βλέπουν πόσο επιζήμια ήταν η παιδική τους ηλικία.
Δυστυχώς, όσο περισσότερο ένα άτομο περιμένει να δεχθεί βοήθεια, τόσο πιο δύσκολη γίνεται η επούλωσή του.
Το τραύμα μπορεί να έχει και βιολογικό υπόβαθρο
Το παιδικό τραύμα μπορεί να αλλάξει τη δομή του εγκεφάλου και να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο εκφράζονται ορισμένα γονίδια.
Για παράδειγμα, ένα τραύμα στην παιδική ηλικία όπως η κακοποίηση ή η απώλεια ενός γονέα μπορεί να μεταβάλει τον προγραμματισμό των γονιδίων που ρυθμίζουν το στρες, ενισχύοντας τον κίνδυνο ανάπτυξης διαταραχών όπως άγχος και κατάθλιψη.
Το παιδικό τραύμα μπορεί επίσης να επηρεάσει τους νευροδιαβιβαστές του εγκεφάλου, ενισχύοντας την ανταμοιβή που νιώθει κάποιος όταν χρησιμοποιεί ναρκωτικά ή αλκοόλ και κάνοντας πιο πιθανή την εξάρτηση.
Μπορεί το παρελθόν να ξεπερνιέται αλλά να μένει ακόμη η οδυνηρή ανάμνηση
Ορισμένοι άνθρωποι βρίσκουν επίπονη την ιδέα της επιστροφής στο παρελθόν.
Άλλοι μπορεί να είναι πρόθυμοι να το κάνουν, αλλά θεωρούν ότι είναι αδύνατο να λύσουμε το συνονθύλευμα των εμπειριών της παιδικής ηλικίας.
Συχνά το μόνο που απομένει είναι μια πλωτή αίσθηση του άγχους.
Ο πόνος γίνεται δύσκολος να εξαλειφθεί όταν η πηγή της δεν μπορεί να εντοπιστεί.
Μπορεί να ζητηθούν απαντήσεις σε άλλους και όχι από τον εαυτό
Συχνά ένα πρόσωπο προσπαθεί να βρει σε άλλους αυτό που έλειπε από τη ζωή του, σε μια προσπάθεια να διορθώσει το παρελθόν.
Ή μπορεί να ζητά την έγκριση μέσω της εξάρτησης και να κάνει οτιδήποτε για να διατηρήσει την ειρήνη ή να κερδίσει την αγάπη των άλλων.
Έτσι, αντί να αποτιμούν τις δικές τους ανάγκες, ξοδεύουν την ενέργειά τους προσπαθώντας να γίνουν άξιοι της αγάπης των άλλων, συχνά δεχόμενοι περαιτέρω κακοποίηση κατά τη διαδικασία.
Μπορεί να είναι δύσκολο να φιμωθούν οι εσωτερικές φωνές
Τα παιδιά πιστεύουν όλα τα πράγματα που τους λένε για τον εαυτό τους.
Αν αυτά τα πράγματα είναι αρνητικά μπορεί να τα αφήσει τόσο ανάξια για μια καλύτερη ζωή όσο και ανίκανα να αλλάξουν.
